پرتره هایی به گستره جهان؛ از تبت تا جنگل های آمازون

معرفی هنرمند

عکاس پرتره و مستندساز اجتماعی، phil borges، متولد سال 1942 میلادی است که با خانواده اش در بندر سیاتل آمریکا زندگی می کند.

به گزارش گالری آنلاین، بورگس در سال 1969 از دانشگاه کالیفرنیا به عنوان یک Regents Scholar فارغ التحصیل شد و با مدال معتبر دانشگاه کالیفرنیا در سال 2004 مورد تجلیل قرار گرفت.

بیش از بیست و پنج سال است که وی فرهنگ های بومی و قبیله ای را مستند می کند و تلاش دارد تا چالش هایی را که قبیله هایی بومی با آن روبرو هستند به تصویر بکشد.

این مستندساز محور فعالیت ها و رویکرد مردم شناسانه اش را بر پایه ی محافظت و استمرار فرهنگ هایی که رو به نابودی و زوال اند، قرار داد.

بورگس از موسسین اتحادیه " زمین آبی " - که فعالیت اصلی آن تامین هزینه برای حفظ فرهنگ های در معرض خطر است- به شمار می رود. وی همچنین در سال های دهه ی نود مجری برنامه های تلویزیونی با موضوع «فرهنگ های در معرض نابودی» بود که از شبکه های دیسکاوری و نشنال جغرافی پخش می شدند.

این هنرمند در سال 1998 در نمایشگاه عفو عمومی -که به مناسبت پنجاهمین سال تنظیم منشور حقوق بشر برگزار شده بود- شرکت کرد و کتاب خود را با عنوان " روان جاودان " در آن معرفی نمود.

قابل توجه است که این عکاس در همان سال جایزه «عکاس سال» مجله ی "فوتو مدیا" را نیز به خود اختصاص داد. شیوه عکاسی بورگس چنانکه خود همواره می گوید تحت تاثیر «اروینگ پن» و «ادوارد کرتیس» شکل گرفته است هر چند که در حال حاضر شیوه ای کاملا شخصی به حساب می آید.

تصاویر پرتره بورگس از پناه‌جویان تبتی شهرتی جهانی داشته و سختی و مشقت زندگی آنان را به خوبی به بیننده منتقل می‌سازد. وی همچنین تصاویر به ندرت دیده شده از مردم کوه‌های دارامسالا در هند و از جنگل‌های آمازون اکووادور نشان می‌دهد. با مستند کردن این فرهنگ‌های در خطر انقراض، او می‌خواهد به حفظ کردن آنها کمک کند.

کار این عکاس در موزه ها و گالری ها در سراسر جهان نمایش داده می شود. کتاب های او که برنده دریافت جایزه بوده و همچنین به چهار زبان دنیا منتشر شده است، عبارتند از: پرتره تبت، روح پایدار، زنان صاحب اختیار و تبت:فرهنگ در لبه است.

نام بورگس را میتوان درمیان برترین عکاسان پرتره جهان یافت. وی هم اکنون شصت و چهار سال سن دارد و در سیاتل آمریکا زندگی می کند.

حال به سراغ مجموعه ی عکس های این عکاس می رویم. این تصاویر حاصل سفر وی به تبت است و شامل پرتره هایی است که شاید در نگاه اول بتوان آن ها را در شاخه کلی مردم نگاری جای داد اما با مروری دوباره به وضوح می بینیم که این تصاویر ناقض قواعد کلی آثار مردم نگاری هستند؛ هر چند نوع پوشش و فضای زمینه ی مردمان موجود در تصاویر کاملا بیانگر قومیتی مشخص و کم وبیش شناخته شده است.

بورگس در مجموعه ی مذکور، زبان را در خدمت بیان قرار داده و نتیجه را به سویی می برد که موجب شکست ساختارهای دستور زبان اولیه خواهد شد.

سازوکار مُد بر مبنای تمسخر و تحقیر از مُد افتاده ها شکل می گیرد و ادامه ی کار این جریان به ارائه ی انواع تازه بستگی خواهد داشت از جمله مدل هایی که پس از تولید و فروش کافی از سوی سرمایه گذاران الزاما کنار گذشاته می شوند. حال این سازو کار را وارد محیطی می کنیم که در آن لباس ها در حکم تنپوش و در مقام اصلی خود قرار دارند و تا مرگ فیزیکی شان پوشیده می شوند. مسلما در چنین زمینه ی تازه ای سازوکار مُد از کار باز می ماند.

بورگس در میان پیش فرض پذیرفته شده اولیه مطرح شده در رابطه با مد، دیدگاه دوم را در چهار چوب دستور زبان مد بیان کرده و پوششی جاودانه را معرفی می کند که جاودانگی و فخرشان در گروی صاحبان آن ها است و نه دوره های تعیین شده از سوی سرمایه داران.

انسان های مجموعه این عکاس حوزه تازه ای را می گشایند که با هیچ کدام از پیش فرض های اروپایی همخوانی نداشته و کاملا خودبسنده است. بازنمایی این خودبسندگی نتیجه ی شیفتگی عکاس نسبت به فرهنگ عمیق ساکنان آن سرزمین است. شیفتگی ای که وی را وا داشت تا سختی های سفری

دشوار را هموار سازد و در نهایت هر گونه قیاس فرهنگی را که معیار های آن از پیش تعیین شده باشد مردود می شمارد؛ بدین معنا که هر فرهنگی در بطن خود قابل بررسی است و نه در همنشینی با دیگری. با این نگرش نگاهی را در ارائه آن فرهنگ به مردمان جهان بر می گزیند که از هر گونه دید اگزوتیکی تهی است.




منبع: philborges / english-video / blog.pixel / mosbate1 / virgule

logo-samandehi