از طاووس تا کاور جدید مجله Vogue، گزارشی است از در اکسپو شیکاگو که بعد از وقفه دوساله به علت ویروس کرونا، برگزار شده است.

به گزارش گالری آنلاین، پس از تقریباً دو سال و نیم بدون داشتن نمایشگاه هنری سالانه، Expo Chicago به بازگشته است. این نمایشگاه جانشینArt Chicago است که Tony Karman در سال ۲۰۱۲ آن را به عنوان Expo مجددا راه اندازی کرد. تاریخ های بهاره جدید و فضاExpo Chicago همانند Art Chicago است. این نمایشگاه با بیش از ۱۴۰ غرفه افتتاح شد.
در بیانیه ای Karman گفت: «این نمایشگاه ریشه عمیقی در اکوسیستم فرهنگی شیکاگو دارد و ما از روح و حال و هوای سخاوتمندانه و مشارکتی آن بهره زیادی می بریم.» "شهر شیکاگو برای یک هفته پر جنب و جوش و قوی که ارتباطات ماندگار و معنی دار را برای هنرمندان، گالری ها، موسسات شیکاگو و the greater Midwest تسریع و نشاط می‌بخشد، هیجان زده است."

My Barbarian at Vielmetter Los Angeles
اولین غرفه ای که با ورود به نمایشگاه شیکاگو می بینید ارائه Vielmetter از مجموعه ای از ماسک های صورت معصوم است که بر روی دیوار، کاملا در یک ردیف قرار گرفته اند. نگران نباشید، آن ها هیچ ارتباطی به covid-19 ندارند. در عوض، به احتمال زیاد با توجه به ویژگی های متمایز خود، به Commedia dell'arte مرتبط هستند: یک چهره سفید خشن مزین شده با کلاه گیس سیاه کثیف که سینی ای پر از گلدان های زینتی در یک دست و نسخه دیگری از چهره خود را در دست دیگر نگه داشته است. برای ساخت این مجسمه دراماتیک با عنوانStandelabra IV Cassandra در نقش جودیت؛My Barbarian (سه نفری که توسطMalik Gaines Jade Gordon وAlexandro Segade تشکیل شده اند) از اشیاء و مواد آرشیوی خود که در اجراهای سابق بکار رفته است، استفاده شده است. نمایش بیستمین سالگرد این گروه که فوریه گذشته در موزه Whitney به پایان رسید، در حال حاضر در حال منتقل شدن به موسسه هنرهای معاصر لس آنجلس است.

Paul Mpagi Sepuya and Sara Greenberger Rafferty at Document
گالری Document مستقر در شیکاگو که به عنوان استودیوی چاپ نیز فعالیت می کند، اثر شش هنرمند از جمله Paul Mpagi Sepuya را که کار وی در غرفه Vielmetter لس انجلس نیز به نمایش گذاشته شده بود، ارائه می دهد. Sepuya مطالعات Mirror را ارائه می‌دهد؛ مطالعه ای که با نگاهی جدید به استودیوی دقیق و جزئی خود؛ دوستان، دوستداران و همه اعضای عجیب و غریب این جامعه هنری را به تصویر می‌کشد. با این اثر، این هنرمند تصاویری که عکاسی کرده را قطعه قطعه می کند و عکس ها را درون عکس هایی دیگر که به طور غیر مستقیم در مقابل آینه گرفته‌ شده است، می‌چیند و به نمایش میگذارد؛ که مانند یک عنصر مجسمه سازی در تصویر ظاهر می شود.
روبه روی اثر Sepuya، اثرSearch Emoji (2021) از Sara Greenberger Rafferty که تمایل دارد عکس هایش را باtraditional media مانند پلاستیک معنی کند، قرار دارد. این اثر یک تابلو a fused and glass-kin است که یکی از چاپ های خودش را که به منظور حل شدن در دمای بالا ساخته شده را جذب کرده است.
این هنرمند که زمانی در Barney کار می کرد، افزایش دیجیتالی شدن جهان را زیر سؤال می برد و از این رو، ارائه و نمایش بدن زن در مد را زیر سؤال می برد.

Elian Almeida Galeria Nara Roesler

با صحبت شدن از مد، مجموعه ی نقاشی شده از شخصیت های فراموش شده "Vogue" اثر Elian Ameidia به عنوان کاور این مجله معروف را چک کنید. این مجموعه از آثار توانمند کننده است که بر روی زنان رنگین پوست متمرکز است و به گفته این هنرمند برزیلی سزاوار درخشش به روشنایی هر شخصیت تاریخی دیگر و دریافت کردن همان شناخت هستند. برای نمایشگاه، گالری، پرتره هایی از: رهبر کویلومبا Teresa de Benguela را که به جامعه اش برای مقاومت در برابر برده داری در برزیل در طول قرن ۱۸ میلادی کمک کرد؛Josephine Baker رقصنده متولد آمریکا و عامل مقاومت فرانسه، که تابوتش دسامبر گذشته در پاریس به Pantheon فرانسه منتقل شد و Elizabeth Eckford، یکی از اولین دانش آموزان سیاه پوستی که دبیرستان مرکزی Little Rock در Arkansas را که قبلاً سفید پوست بود ادغام کرد، انتخاب کرده است. داستان های آن ها واقعاً الهام بخش است.

Ebony G. Patterson and Candida
Alvarez at Monique Meloche

یک طاووس پر زرق و برق در مرکز غرفه Monique Meloche نگهبانی می دهد. نصب مجسمه چشم نواز، مهره های آراسته، پوسته conch، جواهرات، پارچه و غیره توسطEbony G. Patterson در نظر گرفته شده است تا بازدید کنندگان را مجاب کند از نزدیک به اثر نگاه بیندازند. اوضاع آن چیزی که دقیقا از دور به نظر می رسد، نیست.
دور تا دور این مجسمه نقاشی هایی از آخرین مجموعه Candida Alvarez به نام «Pica Pica» است. این هنرمند ۶۷ ساله برای روایت زندگی خود از انتزاع رنگ های روشن استفاده می کند، اما نمی خواهد جزئیات زیادی از زندگی اش را به بینندگان بدهد و ترجیح می دهد که کارش را بدون داشتن اطلاع ببینند. در واقع هیچ راهی برای شناسایی منابع الهام بخش این هنرمند وجود ندارد.

پس از شرکت در نمایشگاه شیکاگو در سال ۲۰۱۸، صحنه هنر Windy City به فروشندهMariane Ibrahim که سه سال پیش گالری خود را به اینجا (شیکاگو) منتقل کرده بود، زنگ زد. (او همچنین سال گذشته فضایی را در پاریس باز کرد.) برای همکاری خود در نمایشگاه امسال، Ibrahim غرفه قابل توجهی که به رنگ قرمز نقاشی شده را ارائه می دهد. از جمله هنرمندان مورد نظر Carmen Neely هنرمند مستقر در شیکاگو است که مجموعه ای از انتزاع های حرکتی را به نمایش می گذارد. این هنرمند نقاشی و طراحی را وسیله ای برای «نقل بیان بصری» (visual paraphrasing) یا وسیله ای برای تسخیر تکه های زمان با ساخت بر روی یک کلمه، یک جمله یا یک عبارت می بیند. اشاره به کلمه «نگاه» (look) در قطعه مرکزی و نوشته های روی بوم مجاور یک مثال گویا است.
این گالری همچنین هنرمند فرانسویRaphaël Barontini را معرفی میکند، که مجسمه (Caribbean Fantasia Panorama) پانورامای خیالی کارایبین او—یک یادگار پارچه ای و برنز از نبرد 1804 Vertières زمانی که مردم Haitian استقلال خود را در برابر سربازان فرانسوی ناپلئون به دست آوردند، است— به عنوان قسمتی از بخش In/Situ به نمایش گذاشته شده است.

José Lerma at Nino Mier Gallery

از دست دادن این غرفه سخت است. این غرفه پر از پرتره های بسیار ضخیم توسطJosé Lerma است. این هنرمند متولد اسپانیا که از سال ۲۰۰۹ در School of Art Institute شیکاگو تدریس می کند و اکنون زمان خود را بین Windy City و Puerto Rico تقسیم می کند، از یک رنگ اکریلیک hand-mixed استفاده می کند که از زمان همه گیر شدن ویروس کرونا، به امضای وی تبدیل شده است. در حالی که زندگی اجتماعی و عمومی همه در زمان قرنطینه محدود بود، Lerma نیز تصمیم به محدود کردن stroked و حرکت هایش گرفت، تا در حد امکان زمینه را از تابلو هایش خارج کند. مدل های او قرار نیست به رسمیت شناخته شوند. در واقع هر چه بیشتر به آنها خیره می شوید، بیشتر انتزاعی می شوند. برخی حتی ممکن است به عنوان مناظر درک شوند. آن آثار رنگارنگ در تضاد با چندین پرتره ی اکریلیک سیاه و سفید بر روی کاغذ هستند، که تراکم آن در بافت نهفته نیست، بلکه در یک شبکه بازیافته از خطوط است.

Chelsea Culprit at Revolver Galería

در بخش Profile که برای نمایشگاه های موضوعی متمرکز، محفوظ است؛ اثر Revolver Galería الهام بخش بوده است. این غرفه، سه Plexiglas نوری، رنگارنگ و به اندازه واقعی که توسط Chelsea Culprit برش داده شده را نمایش می دهد. در دو طرف این سه گانه دو ترکیب زغال چوب بر روی بوم وجود دارد. تمام این پنج اثر با الهام از (features) Sibyls، پیامبرانی از اساطیر یونانی که اغلب در حالت خلسه پیش بینی و پیش گویی می‌کردند، هستند. منحنی ها و پیچ و تاب های جسمانی این اثر به حرفه گذشته این هنرمند به عنوان یک رقاص و این واقعیت که پاسخ هایی که ما به دنبال شان هستیم گاهی اوقات در اعماق بدن و روح ما پنهان شده است، مربوط می شود. در زمان هایی که اخبار جعلی مانند آتش سوزی پخش می شود، زمانی که Instagram ترند «در مقابل واقعیت» را ترویج می دهد، رقصنده سابق، ما را در مسیری به سوی حقیقت قرار می دهد.

Leo Marz and Andrew Roberts at Pequod Co.

Leo Marz and Andrew Roberts at Pequod Co.

برای شرکت کردن در بخش Exposure نمایشگاه، برای گالری های تازه کار، Pequod Co از هنرمندان مکزیکی Leo Marz و Andrew Roberts دعوت کرده است تا به هم بپیوندند؛ با همکاری آن هاA Jab Line خلق شد. (هر دو هنرمند در صنعت فیلم سازی نیز کار می کنند.) این چیدمان هرگز دیده نشده، شامل یک پینوکیو متحرک و از جا در رفته و مجموعه ای از کارتون های طنز مرتبط به دهه های ۱۹۸۰ و ۹۰ میلادی است که در دیوار مرکزی غرفه حک شده اند. این سکو با چوب صنوبر ساخته شده بود و بعدا چوب پینوکیو نامیده شد. شخصیت Carlos Colldi که در دوران صنعتی شدن ایتالیا خلق شده است، به عنوان یک کمدین شکست خورده به تصویر کشیده می شود که شوخی های منفور را بدون فکر می گوید. این دو هنرمند که دوست صمیمی شدند و قصد دارند به همکاری با هم ادامه دهند، شباهت بین عروسک خیمه شب بازی که دوست دارد به یک پسر واقعی تبدیل شود و ماشین ها در فیلم های علمی تخیلی که آرزوی احساسات داشتن را دارند، ترسیم می کنند. شاید بگید، بهتره دقیق باشد.

Javier Pérez at Galerie Papillon

گالری Papillon که برای نسخه ۲۰۲۰ نمایشگاه شیکاگو برنامه ریزی شده بود و در نهایت به دلیل همه گیری ویروس کرونا لغو شد، غرفه خود را به هنرمند بین رشته ای اسپانیایی، Javier Pérez اختصاص داده است که اثر او به بررسی تنش های بین زندگی و مرگ می پردازد. در مرکز غرفه، "Bud) "Brotes I) که یک مجسمه برنزی قلبی شکل با تیغه ها و شاخه های در حال رشد است، وجود دارد. یک قطعه بسیار جالب و گیرا دیگر، Un solo latido است؛ دو قلب گوشت خوک که Pérez قبل از ریخته گری در برنز، آن ها را خود به هم دوخت. صفحه نمایشی که جلب توجه بسیاری از بازدید کنندگان در طول پیش نمایش VIP را به خود جلب کرد، رقصنده فرانسوی Amélie Ségarra را که با کفش مخصوص باله ایستاده است، نشان می دهد: چاقو آشپزخانه به کفش های باله او اضافه شده است. چالش خلق این اجرا سخت از همه بیشتر بود، زیرا رقصنده در حال بهبودی از مصدومیت بود. هر یک از پنج نسخه این ویدئو با عنوانEn puntas، همراه با یک جفت از این کفش های باله که به آن ها چاقو آشپزخانه متصل است، میاید.