در پروژه "یک‌صد معمار، یک‌صد انتخاب"، که در ده نشست انجام می‌شود، یک‌صد معمار نام‌آشنای ایرانی، یک‌صد اثر را، از میان آثار ساخته‌شده ۶۰ سالِ اخیر، با استناد به مبانی نظری خود معرفی خواهند کرد. این پروژه، درنهایت، به‌صورت کتابی مستند و علمی منتشر می‌شود تا مورداستفاده مجامع علمی و دانشگاهی نیز قرار گیرد.

موزه هنرهای معاصر تهران و فرهنگسرای نیاوران هردو اثر کامران دیبا تا اینجای کار و طی نشست اول از این رویداد، در فهرست یکصد بنای شاخص معماری ۶۰ سال گذشته ایران قرار گرفته‌اند. همچنین مسجد ولیعصر (عج)، پردیس سینمایی ملت، پاساژ بهار لاله‌زار، برج جام، پژوهشگاه مواد و انرژی، محورهای پیاده بازار تهران، ساختمان مجلس سنا، برج آزادی و پل طبیعت به‌عنوان معماری‌های شاخص در نخستین نشست این پروژه توسط سیروس باور، کاوه بذرافکن، فرامرز پارسی، اسکندر مختاری، ایمان رئیسی، علی‌رضا قلی‌نژاد پیربازاری، ابوالفضل قمشه، غزال کرامتی، ابوالحسن میرعمادی، حمیدرضا ناصرنصیر، محمدرضا نیکبخت و مهرداد هاشم‌زاده همایونی معرفی برای جای‌گیری در این فهرست معرفی شده‌اند.

این در حالی است که در ادامه تکمیل این فهرست، دومین نشست پروژه "یک‌صد معمار، یک‌صد انتخاب" ۲۰ آبان‌ماه در باغ‌موزه قصر برگزار و در آن، تعداد دیگری از بناهای برتر از نگاه معماران معرفی می‌شود.

مدیر پروژه "یک‌صد معمار، یک‌صد انتخاب" که از سوی انجمن مفاخر معماری ایران سازمان‌دهی شده، بهروز مرباغی و دبیر اجرایی آن نگار جوکار هستند.

"یک‌صد معمار، یک‌صد انتخاب" به چه می‌اندیشد؟

متنی که در ادامه می‌خوانید را می‌توان به‌نوعی بیانیه پروژه "یک‌صد معمار، یک‌صد انتخاب" به‌حساب آورد. این متن که در پایگاه خبری انجمن مفاخر معماری ایران منتشر شده، علاوه بر تشریح انگیزه‌های برگزاری این رویداد تلاش دارد تا ضرورت تأمل و بازنگری در آنچه معماری معاصر ایران می‌خوانیم را تصریح کند.

"در این‌که معماری تاریخی ایران از شکوه و زیبایی ویژه‌ای برخوردار است، تردیدی وجود ندارد و در این‌که در معماری تاریخی ایران، اصول ناب معماری و ارزش‌های زیبایی‌شناختی به‌خوبی دیده می‌شود، نیز، وفاق عمومی وجود دارد. اما در این‌که از چه زمانی معماری ما دچار افول شده، اختلاف‌نظر زیاد است.

برخی، دوره قاجار را پایان دوران پرشکوه معماری ایران می‌شناسند و بعضی، معماری دوره پهلوی اول‌ را هم به‌عنوان دوره‌ای قابل‌اعتنا می‌پذیرند و آن را دوران تحول می‌نامند و گروهی نیز معماری ایران، تا سال‌های چهل خورشیدی را معماری با ارزش دانسته و معتقدند با گسترش بی‌رویه شهرهاست که عنان ازدست‌رفته و معماری و شهرسازی ما دچار آشفتگی شده است. علاوه بر این گروه‌ها، کسانی هم هستند که معماری‌های شاخص سال‌های چهل و نیمه اول سال‌های پنجاه را برجسته می‌دانند و افول آن را به سال‌های اخیر نسبت می‌دهند. این بحث هنوز به حدت و شدت در میان اندیشه‌ورزان معماری جاری است.

اما شاید بتوان دید دیگری هم داشت. دیدی ایجابی و مثبت‌اندیش که با برجسته‌کردنِ نمونه‌ها و مصداق‌های با ارزش، راه را برای اعتلای معماری معاصر هموار می‌کند. در این نگاه، نمونه‌های قابل‌تأمل و زیبای معماری معاصر ایران با استناد به مبانی نظری مشخص، انتخاب می‌شوند و گوینده استدلال و مبانی فکری خود را با یک مصداق به مخاطب ارائه می‌کند. بدین‌ترتیب، ممکن است به تعداد معمارانِ انتخاب‌شده برای این پروژه، مبانی نظری متفاوت وجود داشته باشد. ممکن است برخی از نمونه‌های معرفی‌شده موردقبول بسیاری دیگر نباشند، ولی مهم آن است که از بحثِ صرف‌نظری گذر کنیم و اصول موردقبول خود را با مصداقی معین، بیان کنیم."

منبع:هنرآنلاین