عکس‌مجسمه‌های شیشه‌گران به‌نمایش درمی‌آید
در این نمایشگاه که 27 آذرماه، ساعت 16 تا 20 گشایش می‌یابد، تعدادی از عکس‌مجسمه‌های این هنرمند در معرض دید علاقه‌مندان قرار می‌گیرد.
جواد مجابی در متنی درباره‌ی نمایشگاه شیشه‌گران نوشته است: «جمله‌ی کلیشه‌ای امروزی "هنر با زندگی و طبیعت ارتباطی ندارد" را نمی‌توان جایگزین عبارت باسمه دیروزین کرد که "هنر تقلید زندگی یا طبیعت است". درست‌تر این‌که هنر با زندگی و طبیعت در داد و ستدی دوسویه است، مرز این داد و ستد بستگی به میزان خلاقیت و مهارت و تجربه‌ی هنرمند دارد. هنرمندان انتزاعی کوشیده‌اند به خلق فضایی ذهنی دست یابند که ناب و یگانه و خیال‌گونه باشد، توفیق هم یافته‌اند، اما ساز و کار انتزاع، تجزیه‌ی داده‌ها و نمودهای بیرون از انسان است که در ترکیبی مجدد در ذهن، اثری آفریده شود که در برابر موجودات هستی بیرونی قد علم کند، یعنی آفریده‌ی بدیع ذهن بشر در برابر آفرینش موجود.
گرچه می‌دانیم از ساختار سلول تا فضای کهکشانی، میلیاردها فضای ناشناخته‌ی طبیعی در حال تطور و شکل‌پذیری دیده می‌شود که تخیل آدمی در برابر واقعیت حیرت‌آور عالم، جز فروتنی وظیفه‌ای ندارد. انسان آفرینش‌کار به سان عالم متغیر هزار لایه، به خلق دائم می‌کوشد.
عکس‌مجسمه‌های بهزاد شیشه‌گران قلمرویی تازه برای آفرینش‌کاری هنرمندی چندرسانه‌ای است. او که در عرصه‌ی طراحی، نقاشی، حجم‌سازی و گرافیک کار آزموده و تواناست حالا در ترکیب ماهرانه و متعادلی از تمام این تجربه‌های هنری به خلق تن‌واره‌هایی پرداخته که در مرز تجرید مطلق انگار و مادیت نسبی تردیدپذیر ایستاده‌اند. انسان همچنان موضوع اصلی ذهن اوست، با انتخاب کلاژوار اندام‌های آدمی و استحاله‌ی اجزا به مدد نرم‌افزارهای دگرگون‌کننده، به حجم‌های نوینی با ترکیب‌بندی‌های نوظهور رسیده است. این اندام‌واره‌ها شباهتی دور و اتفاقی به بدن انسان و حرکات آن دارند، اما در ترکیب جدید (عکس / مجسمه) مستقل و بی‌نیاز از ارجاع بیرونی‌اند.
تن‌واره‌های بهزاد، ما به ازای بیرونی ندارد، اما فراطبیعی بودن‌شان بریده از واقعیت طبیعی نیست و این تناقض‌نما، نقطه قوت کار اوست. این نوع تجربه مثل هر چیز این عالم چندان تازه نیست، در تاریخ هنر و ادبیات و تفکر، تصور نادره‌سازی و نوآفرینی محال شده است. ما بر دوش تجربه‌ها و یافته‌های دیگران سوار می‌شویم و ادامه‌ی پیشینیان هستیم به شرطی که ظرفیت و لیاقت این تداوم وجودی را داشته باشیم. زبان پدیدآمده و موجود است، ما یافته‌های پیشین را لحنی شخصی می‌بخشیم و آن فضا را بار دیگر از آن خود می کنیم. در ایران در زمینه عکس و مجسمه بسیار کسان در این حیطه کوشیده‌اند، اما تحقق موفق آن کمتر مصداق یافته است. بهزاد در دایره‌ی مهارت چندرسانه‌ای‌اش، با استفاده‌ی آگاهانه (شاید شوخ چشمانه) از میکس‌مدیا، از تمام فوت‌وفن‌های یک گرافیست حرفه‌ای، ترکیب‌سازی نقاشی چربدست و متهور و بازیگوشی‌های یک طراح آزمون گرا وارد این عرصه شده که این بار تجربه‌های نقاشانه‌اش را در زمینه‌ی حجم‌های پدید آمده در عکس بیازماید. از تداعی شکل‌ها بهره می‌جوید، اما راه تداعی باز و در همان موقع بسته می‌شود، تشابه را میدان می‌دهد، اما شبیه شده در برخورد با دیوار نامتشابه درهم می‌شکند، انسان تجزیه‌شده به اشیا و اشکال خیالی بدل می‌شود و چشم بیننده با ربایش تکه‌ای اندام‌واره، باز در سپهری انسانی به تکاپوی یافت و دریافت می‌افتد و در این عالم خودساخته، هر تندیس شباهت به چیزی دارد و ندارد و اساس کار این است.
این امر به مخاطب آزادی عمل می‌دهد که حجم‌های عکاسی‌شده را به میل خود تعبیر و بارها نام‌گذاری کند و موجود تخیلی را به روایتی دلخواه منسوب دارد. از یاد نبریم که شیشه‌گران اهل تفنن و فرم‌گرایی نیست، محور اصلی ذهن آفرینشگرش انسان امروز، مسخ فضا و اضمحلال ارزش‌های قدیم دل، اعتراض به جهان ناسازوار و روابط نامعقول بشری است.»
بهزاد شیشه‌گران متولد 1331 در تهران و نقاش، طراح و گرافیست است. او دیپلم نقاشی از هنرستان هنرهای زیبای تهران و کارشناسی گرافیک از دانشگاه هنر دارد.
نمایشگاه این هنرمند تا هفتم دی‌ماه در گالری «ویستا» به نشانی خیابان مطهری، خیابان میرعماد، کوچه دوازدهم، شماره 11 میزبان علاقه‌مندان خواهد بود.